En onze eerste recensie hebben we te danken aan de Nederlandse bobo-in-wording Tim Bouwhuis. De film Cafarnaüm (Nadine Labaki) vertelt het verhaal van een jongen, Zain, die opgroeit in Beiroeit (Libanon), in miserabele omstandigheden: armoede, overbevolking, vuile straten, geen onderwijs, kindermishandeling en -uithuwelijking. Hij ontvlucht zijn thuis en komt terecht bij Rahil, een Ethopische vluchtelinge. Wanneer ze opgepakt wordt, neemt Zain de zorg voor haar peuterzoon Yonas over van haar, in een mooie daad van medemenselijkheid, al denkt Zain dat Rahil hem opzettelijk verlaten had. De film werd bekroond op diverse filmfestivals, waaronder het Filmfestival van Cannes en Film Fest Gent.
Tim Bouwhuis kon deze film echter niet zo smaken. Sterker nog, hij werd er 'kotsmisselijk' door. Nochtans lijkt de inhoud van z'n recensie eerder een nogal bipolaire opinie over de film te suggereren; hij begint snoeihard voor de film, noemt dan alle sterke punten op om dan uiteindelijk de film volledig de grond in te trappen.
In de film klaagt Zain zijn ouders aan 'omdat ze hem op de wereld gezet hebben.' En aan het einde pleit hij er ook voor dat 'slechte ouders geen kinderen mogen krijgen'. Hij is kwaad dat zijn moeder weer zwanger is, en haar nieuwe kind 'Sahar' zal noemen, naar een eerder overleden zusje van Zain.
Wat is dan nu de reden waarom Bouwhuis deze film zo afschuwelijk vindt? Volgens hem is het omdat het één grote pleidooi is voor eugenetica, namelijk de idee dat bepaalde groepen mensen geen kinderen zouden mogen krijgen (en bijgevolg moeten worden gesteriliseerd). Bouwhuis neemt Zains uitspraken compleet letterlijk, in plaats van ze te zien als de reactie van een kind op een gewelddadige, onrechtvaardige, zinloze omgeving. Meer nog, volgens TB is dit ook de overtuiging van de regisseuse zélf en is de hele film eigenlijk stiekem propaganda voor de eugenetica. Of in zijn eigen woorden: 'De politieke boodschap van Capharnaüm [...] riekt naar eugenetica'.
Het feit dat Bouwhuis de woorden van de hoofdrolspeler niet alleen letterlijk neemt, maar er ook de achterliggende visie van de regisseuse in ziet, is op z'n zachtst gezegd verbazend. Des te meer omdat Tim Bouwhuis geschiedenis en religie bestudeert - en er uitvoerig over schrijft op zijn blog. Wie Nadine Labaki (de regisseuse) eens beluistert, merkt in de verste verte geen sympathie voor de eugenetica. Integendeel, haar film is een schreeuw om sociale rechtvaardigheid, tegen armoede en de gruwelijke behandeling van 'illegale' vluchtelingen.
Wat Tim Bouwhuis dus doet is eigenlijk een beetje zoals Florian Henckel von Donnersmarck, de regisseur van Werk Ohne Autor, beschuldigen van nazi-sympathieën, gewoonweg omdat een van de hoofdpersonages (Carl Seeband) een overtuigde pro-eugenetica nazi is. Bizar.
Daarom geef ik deze recensie een 3/10.